خانه مقالات رؤیای مامان همه‌کاره (چطور مادر بهتری باشم؟)

رؤیای مامان همه کاره (چطور مادر بهتری باشم؟)

 قسمت سوم: من می‌توانم

در یادداشت‌های قبلی
۶نکته مهم مادرانه را مرور کردیم

و یاد گرفتیم که
چطور به کارهای بیشتری برسیم؟ 

در کرامت‌نوشت این هفته از توانایی‌های مادران می‌گوییم.

شناختن خود
در شبانه روز وقتی را هر چند کوتاه به خودمان اختصاص بدهیم. این کار نیاز به زمان وسیع و آداب‌ مفصل ندارد؛ حتی در خلال بازی با بچه‌ها یا رسیدگی به سایر کارها می‌شود زمانی را برای مواجهه با خود و فکرکردن قرار داد. اجازه ندهیم هیاهوها و روزمرگی‌ها ما را با خودمان بیگانه‌ کند. من چه جور موجودی هستم؟ زن چه ویژگی‌هایی دارد؟ به چه چیزهایی نیازمندم؟ همین قد و قواره فعلی‌ام کافی است؟ یا می‌توانم بیشتر قد بکشم و بزرگتر باشم؟ چه استعدادهایی دارم؟ رابطه‌ام با خود، خدا، اطرافیان و جهان هستی برقرار هست؟ اگر دیگران و جامعه، مادری‌ام را به درستی نمی‌فهمند، تسلیم می‌شوم یا نه؟ 

شروع‌ از مزیت‌ها
بعد از شناختن خودمان، آگاهانه‌تر می‌توانیم جایمان را در هستی پیدا کنیم. برای حرکت بیشتر از داشته‌ها و استعدادهایمان شروع کنیم. متوقف در عیب‌های خود و عیوب دیگران نشویم. گاهی ما توانایی حرکت بیشتر نداریم چون فکرهای شبانه‌روزمان فکرهایی منفی شده «چرا هرچی مریضی بوده به من دادی؟»، «خسته شدم از بیماری‌های پشت سر هم بچه‌ها»، «اینم از شوهر یا خونه نیست یا وقتی هست خودشه و کارهاش»، «کاش خواهر داشتم»، «چی میشد اگه خانواده همراهی داشتم؟» تمرکز روی ویژگی‌های منفی همسر، خانواده‌ و اطرافیان باعث می‌شود از دیدن مزیت‌ها و محاسن هر کدام غافل بشویم و انگیزه لازم را برای حرکت بیشتر نداشته باشیم. 

غلبه‌ بر کمالگرایی 
شعار زندگی‌مان را تغییر بدهیم. به جای گفتن «می‌خواهم مامان همه کاره‌‌ای باشم» بگوییم: «می‌خواهم مامان بدی نباشم.» فرقشان در چیست؟ اولی تلاش‌هایش را نمی‌بیند. کاری که با ۷۰٪ موفقیت به آخر رسانده راضی‌اش نمی‌کند. حالش بد است چون با قله اهدافش فاصله دارد؛ اما مادری که بر کمالگرایی‌اش غلبه کرده اول تمرین می‌کند که از سقوط‌ به دره فاصله بگیرد. از مادر بدی‌بودن (کارها و اخلاق بدش) دور بشود. همین‌ که تمرین کنیم فرعون و نمرود یا زن لوط نباشیم، اسفل‌السافلین نباشیم یعنی داریم به قله نزدیک‌تر می‌شویم.

طراحی‌ مسیرهای جدید 
مادری فراز و نشیب‌های بسیاری دارد گاهی مسیری چند ساله را طی کردیم؛ ولی با آمدن بچه یا تغییرات دیگری که در سبک زندگی‌مان ایجاد شده، کنار نمی‌آییم. پذیرش هر تغییری و نه‌گفتن به علایق کار راحتی نیست. بهتر هست به مسیرهای دیگر فکر کنیم. گاهی گذاشتن یک کلاس حضوری یا مجازی (آموزشی، تربیتی، هنری و...) کمک بسیاری به رشد خودمان و دیگران می‌کند. گاهی می‌شود از جمع‌های کوچک خانوادگی یا دوستان کاری را شروع کرد و کم‌کم به دغدغه‌های قبلی سر و شکل بیشتری داد. به مسیرهای جدید بیشتر فکر کنیم.

 برگرفته از بیانات استاد اعلایی
 

نگارنده سرکار خانم صالحی پژوهشگر کانون رشد و آموزش مربی تراز انقلاب اسلامی